,四季南北冷暖看清了世间显现的一切,不迷不惑,清心了然。像两面镜子,静静注视着那个僵坐在椅子上同样震惊的男人。
“你……怎么……,你来了多久?”
岐盛打了个冷颤,苏子鱼的眼神让他心骇,那是片心不染毫无杂质的眼睛,干净得没有温暖。
苏子鱼的行动,像他的眼神一样简单明了,却一点不着痕迹。他穿过岐盛身边,越过灰狼眼前,似乎只在眨眼之间又似乎缓慢得让人一览无遗。
司马兰廷怕了,他一生之中从来没有这么怕过。方才发现中毒时,灰狼一剑刺向他时他都没有怕过,但此刻苏子鱼一句平平的呼唤让他怕了,他的心都在颤抖,他恨不得蒙住自己的耳朵,捂住苏子鱼的嘴。可他不能,他只能恐惧的听着,听着小鱼叫他:“哥。”
听着他说:“你知道空是什么吗?”
那镜子一样的眼睛轻拂过岐盛。
“不是从无拥有。”
眼光水波一样流过灰狼。
“不是得到后失去。”
最后定格在司马兰廷身上,不带一丝往日的熟悉。
“空是,任他来任他去。”
司马兰廷僵直的身体突然瘫软下来,喉咙里发出咯咯的声音,连眼底最深的地方都在述说着哀求述说着挽留。但他的世间无法挽留。
他们,同世行事,于行事交,却如若相背,比如逆坡流水终无可续。
苏子鱼迈步便走,不见一丝留恋。
他的王爷从来没有如此绝望过。灰狼想拦,却突然发现自己拦无所拦,他看着司马兰廷的恸痛自己心头的隐痛也像墨一样化开了去,看着岐盛赤裸裸的大笑心如刀割。
岐盛大笑,笑得张狂,笑得得意。一夜时间,不想断的都断了。自己痛,他也痛;自己苦极,他也苦极。
可这有什么意义?从无拥有,有什么意义?
大笑之中,笑出了满脸热泪。
苏子鱼在他身前停了下来,静静的看他笑看他哭看他默然无语。
“表哥留在他身边吧,或许以后我会回来一起看看你们。”
司马兰廷用尽所有的力气蓦地伸展开五指,张开的指缝间徒劳的流失掉至亲至爱,他只能一动不动的坐在那里,石化了一般。
他的世间,再无春天,无落花,无细雨。四季从此尘封。
————————————————————————————
前两章我写得不大顺,改了多次也没满意。~这一章完毕后,就是尾卷了,其实是想在本卷完成的,可也许是写得太过,不得不再开出一卷来。那个,再次预告,敬请期待:尾卷 烽火千城(待多久?俺尽快……)
尾 卷 烽火千城
百廿三 新婚贺礼
永熙二年。
惊蛰前,三月初三。
皇太子遹被诬谋反,帝贬其为庶人。
三月四日,司马遹猝死东宫。
三月十一日,楚王司马玮逼宫,毒杀皇后贾南风。
当晚,齐王司马兰廷带兵入宫勤王,司马玮被捕。
三月十二日,司马遹平反,追复太子位号。
三月十五日,楚王司马玮在校场以逼宫谋反之罪,被公开处决。
至此,一朝大权尽落齐王司马兰廷之手。
宫闱之乱流下的血迹,很快被清洗一空。权柄几经易主,添加的是百姓茶余饭后的悄悄闲话,和由此带来的新希望。他们盼望着新主带来的政通人和,风调雨顺。
但很快,所有的窃窃私语被新的闲话所掩盖。朝廷派兵铺天盖地的找人,找一个三月十四日晚从齐王府走失的人。
洛阳三百里内外鸡犬不宁。
整整一个月后,齐王大司马似乎才找到了新的玩法,终于偃旗息鼓,整日沉溺在酒色歌舞之间。除此之外,大晋并无他变。杨骏、司马玮、司马兰廷并无多大的区别,或者权胄之人都并无多大差别。
没有多大的失望,百姓很快忘了几个月前的风波,继续为三餐劳作。温饱之外他们很快又有了新的话题。
“听说齐王要大婚了……”
洛阳城北十里有个梅子河沟,旁边官道人来人往上北、下南、左东都得由此经过,开个休憩的小栈比挨地里黄土朝天好,各路旅客也有个歇脚的地方,皆大欢喜。
小栈最里边那桌坐了两个汗流浃背的年轻人,其中一个听到这话蓦地停住了喝水的动作,偷偷看向他邋里邋遢的同伴。那人浑不知觉地咬着烧饼,像是没听到这些闲言碎语。喝水的人也没多说什么,两个人快速用食妥当,打了两皮袋水便要上路了。
临出门,小栈里那洛阳北上的旅人还在咋呼:“听说要娶的不是什么仕族闺秀,就是个寒门女子……”
这两人俱人脚程惊人之辈,一前一后片刻间就没了踪影。但功力再深厚、轻功再好也磨不住长时间跋涉,路过双凤镇时只得向商队买了两匹骡子。